Sevgili Babam'ın Anısına..

tam beş yıl önce; yirmi altı ocak gecesinin yarısında hastalanan babamı kaybettim..maalesef sekiz yıldır yaşadığı yaşam mücadelesinin sonuna gelmişti artık, kim bilebilirdi ki öleceğini..her zaman ki gibi bir astım krizi zannetmiştik..bu kez daha farklı olduğunu sezmiştim ancak o an hiç onu kaybedeceğimizi düşünemedim. her akşam olduğu gibi nefes alamamaktan kaynaklanan panik atak krizlerinde ellerinden tutuyordum..oksijen tüpüyle daha fazla nefes almaya çalışırken; baba ne olursa olsun senin ellerini bırakmayacağım dedim ona..ben hep yanındayım sakın merak etme, birlikte atlatacağız daha öncekileri atlattığımız gibi dedim..bana kafasıyla onay verdi..ama dakikalar geçtikçe babamın iyileşmesi gerekirken daha da hızlı nefesler almaya başladı, nefes alamadıkça yüzü morarmaya başladı..o arada aramış olduğumuz 112 ekipleri de geldi..babamı görünce durumun ciddi olduğunu söylediler..hemen sedyeye alıp hastaneye gitmek için yola çıktılar..bizde arkadan takip ediyorduk onları..nihayet geldik hastaneye, hemen inip yanına gittim..çünkü söz vermiştim ellerinden bırakmayacağım diye..yatağını yatırdılar..başucunda annem, ben, kardeşim, amcam vardık..ona o kadar yakındık ki, ellerinden tutuyordum..ben olduğumu anlasın diye gülüyordum ama bana bakan babam değildi artık..gördüğü ben değildim, etrafa boş gözlerle bakıyordu..sanki rahatlamıştı ama ne o babamdı, ne de ben bendim artık..kötü giden bişiler olduğunu anlayınca kardeşime, odanın çok kalabalık olduğunu, annemle amcamı dışarı çıkarmasını söyledim..dışarı çıktılar, ben bekliyordum hala..arada dayanamayacağımı hissedip, dışarı çıkıyordum ama sözüm aklıma geliyor..ve koşa koşa yanına gidiyordum..daha sonra yoğun bakım ünitesi olmadığından babamı başka bir hastaneye göndereceklerini söylediler..ambulansa almak için babamı uyutacaklarını, aksi taktirde makineden çıkarılırsa yaşamayacağını söylediler..son çare olarak; peki dedik..ambulansa aldılar, tam o sırada bikaç kişi daha koşturmaya başladı ambulansa..ters giden bişiler vardı,  babamı uyutmuşlardı..ancak uyandırmak istediklerinde uyanamadı..babamı sonsuz yolculuğuna bu şekilde uğurladık..tekrar içeri aldılar, acı haberi verdiler..son kez görecektik onu..halbuki benim yaşam savaşım sadece onun içindi..öptüm öptüm, başında son konuşmalarımı yaptım..bana bunu yapmamalıydın dedim, yalnız bırakmamalıydın dedim ama ona doyamadım..bi yandan annemi düşünüyor, bi yandan daha fazla yanında kalmak istiyordum..annemin acısı; odada daha fazla kalmamıza engel oldu ve babamı yalnız bıraktık.. 

ölüm ne kadar zor bişimiş, daha önceden de yakınlarımı kaybetmiştim ama en ağırı baba acısıymış..aradan yıllar geçtikçe içimi büyüdükçe büyüyen özlem duygusu kaplıyor, her gece rüyamda bir kez olsun göreyim duygusuyla yatıyorum..zaman zaman göremiyorum, gördüğümde de gerçekmiş gibi zannedip ağlayarak uyanıyorum..bi bakıyorum başımda, annem ve kardeşim..ölümünden tam beş yıl geçti, ben de hiç bişi değişmedi..eski hırslarım, büyük hayallerim kalmadı..artık daha mütevazi bakıyorum hayata..bi kolu kırılmış biri olarak var olmaya çalışıyorum hayatta..bazen onun beni görmek istediği yer bu değil diyorum, yine özüme dönüyorum..gel-gitlerim hiç bitmiyor anlayacağınız..babasız yaşamak zor şey vesselam..babanız yoksa hayat yolundaki her adımda bir boşluğa düşüyor, bir eksiklik hissediyorsunuz..her güzel yaşadığınız an'a "şimdi babam da olsaydı" diyerek başlıyorsunuz..

evet birileri gidiyor yerine birileri geliyor, ama gidenin yerini kimse dolduramıyor..

Cemal Süreya ne güzel ifade etmiş kendisini ;

Sizin hiç babanız öldü mü?

Benim bir kere öldü kör oldum

Yıkadılar aldılar götürdüler

Babamdan ummazdım bunu kör oldum

Siz hiç hamama gittiniz mi?

Ben gittim lambanın biri söndü

Gözümün biri söndü kör oldum

Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak

Söylelemesine maviydi kör oldum

Taşlara gelince hamam taşlarına

Taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi

Taşlarda yüzümün yarısını gördüm

Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü

Yüzümden ummazdım bunu kör oldum

Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?

mezuniyetime gelemeyeceğin için sana özel giymiştim..

bir şair gibi kendimi ifade edecek olsaydım kendimi, sana tek cümlem; "seni çok özledim" olurdu 

sevgili babacığım..

yattığın yer nur dolsun, mekanın cennet olsun..

hayattaki tek tesellimiz; bir gün kavuşacak olmamız :(

"kızın"